Samaín, palabra gaélica, non significa máis que fin do verán,
principio do inverno. Na antiga cultura céltica o tempo de Samaín,
especialmente a noite do 31 de outubro ao 1 e novembro, era o
período máis importante do ano. Eran datas claves para se reunir
nos camposantos, comer o ritual e comunal porco de samaín e
concelebrar as farradas festeiras dos guerreiros. Era a noite
máis perigosa do ano: as portas do outromundo abríanse nesas
horas e as ánimas eran quen de vir visitar este mundo e aos seus
moradores: tantas veces para render contas inacabadas.
Para afastar dos seus castros as perigosas ánimas defuntas e
errantes adoitaban poñer no alto das muradas, ou encastradas
nas paredes, as caveiras iluminadas dos inimigos mortos en
campaña. De aquí, dos ritos e crenzas célticas ao redor da
caveira, vén a tradición europea de facer caliveras na cortiza dos
melóns, ou cabazos, ou calabazotes. Tradición que, grazas ás
investigacións do profesor galego Lopez Loureiro, sabemos que
se estende por toda a antiga xeografía céltica europea e
concretamente para o caso de España, por todas as zonas con
presencia do elemento céltico ben documentado. En Galiza
atopámola en toda a súa xeografía, non faltando esta tradición en
ningunha das súas bisbarras e aportando un folclore similar aíndaque dándolles nomes diferentes: calacús polas Rías Baixas,
caveiras de melón en Cedeira, calabazotes en Ortigueira,
colondros en Ourense...etc.
Ningún comentario:
Publicar un comentario